بعد از آشتی کنان هردویمان کنار هم می نشینیم. حمید و بچه ها زیرچشمی نگاهمان می کردند. نگاهشان معذبم می کرد. جواد که انگاری متوجه این موضوع شده باشد سریع بلند می شود و دستانم را می گیرد و بلندم می کند.

" بلند شو پیش حاج آقا سبزی بریم که باهردومون کار داره."

به دنبالش راه می افتم به طرف حاج آقا سبزی می رویم.حاج آقا شرمنده مان می کند و به احتراممان می ایستد و به هردویمان دست می دهد.

کنار حاجی می شینیم تا کارش تمام شود. حاجی که کارش تمام می شود، رو به هردویمان می کند و می گوید:

خوب علی اکبرای هیئت، می خواید امسال چی کار کنید؟ (حاج آقا سبزی عادت داشت جوونای هیئت این جوری خطاب کنه و ما عاشق این کلمه اش بودیم.)

جواد گفت : حاجی اگه اجازه بدید ما امسال می خوایم بودجه بیشتری به ما اختصاص بدید.

حاج آقا لبخند عمیقی زد و سکوت کرد. (حاجی زمانی که بچه ها درخواستی می کردند سکوت می کرد و با سکوت اش همیشه فرد را مجاب می کرد که دلیل درخواستش را توضیح دهد.)

جواد با اطمینان ادامه داد: حاج آقا من و مهدی دوران دانشجویی تو مراسم های مذهبی نشریه پخش می کردیم نشریه مون از یک صفحه بود تا ده صفحه. توی نشریه مون راجع به مناسبت ها و زندگی نامه امام ها و کارهای شاخصی که آنها انجام داده بودند  وبرای هم نسلهامون جذاب و موثر ممکن بود باشه می نوشتیم.

یا مثلا هیئت دانشگاهمون دعا های کوچیک جیبی تهیه می کرد و در اختیار دانشجو ها می گذاشت و دو باره آخر مراسم جمع آوری می کرد.

تعداد زیادی هم سربند تهیه کرده بودیم و به هر کسی می خواست می دادیم.

سی دی مراسم و تهیه می کردیم و به اونایی که علاقه مند بودند داشته باشند نصفه قیمت می دادیم.

جواد که حرف هایش تمام شد سکوت کرد تا جواب حاجی را بشنود.

حاجی نگاه مهربانی به من و جواد انداخت و گفت نظرات خوبی دارید اما باید همه متولیای هیئت قبول کنند اگه قبول کنن من حرفی ندارم.

جواد که کاملا واضح بود از خوشحالی سر از پا نمی شناسد گفت: ممنون حاجی، پس اگه موافقت کنن من و مهدی می تونیم دوبار ه مسئول جوونای هیئت بشیم.

سلام به اونایی که وبم خوندن یا می خوان بخونن.

آغاز دفتر اول داستانیه که یهو به ذهنم رسید و من هم سریع نوشتم البته بدون چک نویس یا پاک نویس.

یعنی هرچی به ذهنم می یاد همون لحظه می نویسم و می فرستم برا همین کمه.

می خوام تا اونجاییکه بشه ادامه اش بدم و فقط برای همین وب باشه.

یعنی هر موقع اومدم و چیزی به ذهنم رسید بنویسم.

زیر لب گفتم: تو هم منو ببخش.

جواد لبخندی زد و  دستم را دوباره فشار داد.

حاج حسین در حالی که هر دویمان را در بغل گرفته بود، از جیبش که همیشه پر از نقل و توت و کشمش بود چندتا دونه کشمش درآورد و داخل دهان هردویمان گذاشت و گفت: بخورید که انشا... به شیرینی این برکت خدا دوستی تون همیشه پا بر جا بمونه.

جواد ناگهان در آغوشم می گیرد و زیر گوشم نجوا می کند عزاداری ات قبول پسر.

همچنان هاج و واج مانده ام به او نگاه می کنم دوباره نیرویی دستم را بالا می آورد و داخل دست جلو آمده جواد می گذارد او هم محکم می فشارد. عطر صلوان همه جا می پیچد.

صدا ی حاج حسین از پشت به گوش  می رسد که می گوید: صلوات دوم بلندتر بفرست.

با صدای صلوات دوم به خودم می آیم جواد همچنان دستانم را داخل دستانش نگه داشته و با آن چشم های عسلی اش محبت به صورتم می پاشد.

غرق خجالت می شوم و ناخودآگاه سرم را پایین می اندازم .

جواد با دستان عطرآگینش سرم را بالا می آورد و می گوید: ببخش دیگه ما رو اون روز تند رفتیم آقا مهدی.

کمی که می گذرد و حالم بهتر می شود، کل تکیه را براندازی می کنم. یه گوشه جعفر و چندتا از بچه های  هیئت دارن نوحه تمرین می کنن گوشه دیگه ای هم بزرگای هیئت در حال حسابرسی هزینه های هیئتن. می خواهم نگاهم را از آن جمع برداردم که متوجه جواد می شوم که   کنار حاج آقا سبزی نشسته و به من نگاه می کنه برای لحظه ای هردویمان خیره به یکدیگر می مانیم تا اینکه جواد از جایش بلند می شود و به طرفم می آید ضربان قلبم به حدی تند شده که احساس می کنم در همه ی اعضای بدنم انعکاس پیدا کرده است.

جواد دیگر به بالای سرم رسیده بود. در خودم قدرت بلند شدن را نمی دیدم، قطره درشت عرقی از بالای سمت چپ پیشانیم به پایین می لغزد.

" خدایا چقدر زمان کند می گذشت "

ناگهان احساس کردم کسی از روی زمین بلندم کرد و من حالا تمام قد مقابل جواد ایستاده ام. بوی عطر همیشگیش تو دماغم پیچید.

جواد عادت داشت همیشه عطر گل محمدی بزند از همانهایی که پدرش از سفرهایی که به مشهد داشت برای عطرآگین کردن دیوارای داخل تکیه می آورد.